Matagalpa deel 2

Hola!!
Nadat ik afgelopen zondag een interessante dienst had meegemaakt waarin onder andere een koeientong werd verloot was ik helemaal klaar voor de nieuwe week. Spanning en sensatie alom!
Toen ik maandagochtend de groep “verse” Amerikanen ontmoette was het meteen erg gezellig. Een van de vertaalsters die ze hadden ingeschakeld was toevallig een iemand die in Bergen op Zoom had gewoond dus dat was meteen een wereld van herkenning. De vrijwilligers zijn allemaal werkzaam als bijvoorbeeld therapeut, voedingsdeskundige of ze hebben andere gerelateerde beroepen. In de ochtend ging ik in de rolstoelwerkplaats aan de slag om rolstoelen op maat te maken voor enkele kinderen die daarvoor al bezocht en opgemeten waren. Daarnaast keken we naar de andere kenmerken en de situatie van het kind om zo af te lezen aan wat voor dingen ze behoefte hebben. Zitten ze de hele dag in een rolstoel? Hebben ze symptomen waarbij het behulpzaam kan zijn om een harnasje te bevestigen aan de rolstoel etc. En ik, ik keek vooral toe, schroefde af en toe wat los en liet me vooral overweldigen door al deze nieuwe informatie en feitelijk door een hele nieuwe wereld waar ik in terecht kwam. Hoewel ik twee linkerhanden heb vond ik het erg leuk om te helpen en mijn motivatie werd alleen maar groter toen we in de middag huisbezoeken gingen afleggen.
De eerste jongen die we bezochten was een vrolijke, goedlachse, grote twintiger. Maar hij zat al een tijd in een rolstoel die helemaal niet paste mentaal en fysiek gezien. Hierdoor had zijn torso een hele schuine houding aangenomen waarbij een arm naar achteren stond, om zichzelf vast te klemmen, en een arm naar voren. Er stond ontzettend veel spanning op zijn armen en handen en op zijn keel/nek waardoor hij maar lastig uit zijn woorden kon komen. Een uitgebreid gesprek en wat metingen later ging de therapeut met hem aan de slag en terwijl ze zijn benen in de goede positie zette (wat eigenlijk niet kon in deze rolstoel) kon ze met enigszins wat moeite zijn bovenlichaam in de juiste positie krijgen. Een nieuwe rolstoel zou dus heel veel voor hem kunnen betekenen. Zijn moeder, die altijd bij hem is, vertelde dat hij de afgelopen jaren alleen maar achteruit is gegaan en dat ze bang is dat hij binnenkort het laatste beetje kracht in zijn voeten/benen verliest. Hoe moet ze hem dan verzorgen? Dit was al een indrukwekkende ontmoeting voor mij, maar de desbetreffende jongen was in ieder geval erg aanwezig en vrolijk. Iets wat de jongen die we daarna gingen bezoeken bij verre van was. Deze jongen lag in bed toen we aankwamen en ligt daar eigenlijk altijd. Zijn stoel werkt niet omdat hij continu onderuit zakt. Hij heeft geen controle over zijn hoofd en niet genoeg kracht om te blijven zitten. En als je hem zag dan zou je dat ook helemaal niet gek vinden. Hij woog misschien wel minder dan 25 kilo en was toch echt wel even lang en oud als ik ben. Hij praatte niet en lag dus verkrampt in een bepaalde houding in zichzelf gekeerd op het bed in de woonkamer. Het was een erg triest beeld en ik weet ook niet in hoeverre een nieuwe rolstoel hem plezier gaat geven, maar we hebben er ondertussen al een voor hem afgeleverd. De eerste dag was dus erg leerzaam en Ik vond het vooral ook mooi om te zien hoe liefdevol de therapeuten met de kinderen omgaan en hoe hun kennis echt van grote (praktische) waarde hier kan zijn.
Dinsdag heb ik de hele dag geholpen in de rolstoelenwerkplaats en we hebben deze dag 4 rolstoelen en 2 "strollers" op maat en wens kunnen maken. Het was hard werken en het helpt niet mee dat de wachtkamer vol zit met moeders en, vaak, zich oncomfortabel voelende kinderen. En sommige zitten dus letterlijk de hele dag te wachten tot we klaar zijn met hun stoel. Maar het is erg mooi om te zien hoe blij deze kinderen kunnen worden van een goed passende rolstoel. Twee kindjes kregen een "stroller" (een instrument wat iets wegheeft van een mini rollator) waarmee ze voor het eerst in hun leven zelfstandig kunnen lopen. We moesten ze tegenhouden om niet zo naar buiten te wandelen! Ook was er een meisje van 14 jaar dat nog nooit een rolstoel had gehad en nu voor het eerst, zonder bij iemand op schoot te zitten, zelfstandig kon zitten. Als de vertaalster druk bezig was kon ik af en toe ook wat basis communicatie tussen de Amerikaanse vrijwilligers en de werknemers van de werkplaats of de families vertalen. Zo kon ik me op verschillende fronten een beetje nuttig maken.

Op woensdag stonden er weer veel huisbezoekjes gepland omdat de groep vrijwilligers de kennis, autoriteit en tijd hebben om bij de families langs te gaan en tips en oefeningen te geven en/of om te kijken of er een (nieuwe) rolstoel nodig is en zo veel verbeteringen kunnen realiseren in een relatief korte periode. We kwamen tijdens deze huisbezoeken weer heel wat schrijnende situaties en slechte omstandigheden tegen. Zo ontmoette we een meisje waarvan de rug en heupen helemaal scheefgegroeid waren doordat de moeder haar altijd op schoot had in plaats van in haar rolstoel zette. Dat zou in Nederland toch minder snel gebeuren. Maar ook gingen we bij een andere jonge vrouw langs die door een coma en zuurstofgebrek van een enthousiaste geneeskunde student in een jongere met een beperking was verandert. Ze kon helemaal niets toen ze wakker werd en in het ziekenhuis vertelden ze de moeder dan ook om dit te accepteren. Maar de moeder zocht hulp bij Familias Especiales en door middel van veel therapie, oefeningen en hulpstukken kan ze haar benen en armen weer op verschillende (beperkte) manieren gebruiken en zelfs al bijna zelfstandig staan. Het was erg mooi om te zien hoe deze moeder toegewijd is aan de zorg van haar dochter en vooral veel nieuwe oefeningen wilde leren om zo de situatie van haar dochter te verbeteren.

De rest van de week konden we nog heel wat waardevolle huisbezoeken afleggen. Moeders en familieleden hebben veel nieuwe, bruikbare informatie ontvangen, evenals materialen om ze in de zorg voor hun kinderen mee te ondersteunen. De situaties konden nogal verschillen van de gezondheid van de kinderen maar ze hadden allemaal gemeen dat de omstandigheden waar ze in leefden niet al te best was. Maar gelukkig kon je bij de meeste families goed merken dat de zorg voor het kind intensief maar tegelijkertijd een belangrijke rol speelde. Ik ben ervan overtuigd dat de kleine dingen die we deze week hebben kunnen doen, een groot verschil zouden kunnen maken voor de families en de kinderen als de situaties uitpakken naar wens en de adviezen worden opgevolgd!

Het was een zware week en na alle dagen bijna van 8 tot 5 “gewerkt” te hebben, daarnaast nog af en toe wifi moeten opzoeken om zaken bij te werken en ook nog regelmatig een wandeling van in totaal een uur te maken om boodschappen te doen, had ik wel behoefte aan weekend. Na al een keer de groep bezocht te hebben in hun hotel zijn we vrijdag met z'n alle lekker uit eten geweest en hebben we gezellig nog een drankje gedronken!

De aankomende week:
De komende week zijn er nog 2 specialisten die ik maandag en dinsdag zal vergezellen op huisbezoeken en daarna hoop ik een groot gedeelte van mijn tijd te besteden aan nog meer huisbezoeken doen en verslagen schrijven over deze bezoeken en die nog zullen plaatsvinden. Dit is belangrijk omdat er deze zomer een project zal plaatsvinden waarbij er een groep ingenieurs komt helpen om de nodige aanpassingen in de huizen te maken van de desbetreffende gezinnen. Zo liggen sommige kinderen in een te klein bed of op een matras in de woonkamer of zou het voor sommige gezinnen handig zijn om een speciale oprit te maken om zo het pad naar hun huis begaanbaar te maken voor een rolstoel. In het teken van dit project ben ik deze week dan ook mee geweest op huisbezoeken. Om onder andere te observeren naar welke omstandigheden de specialisten kijken en over welke mogelijke aanpassingen zij nadenken in de desbetreffende huizen. We hebben heel veel foto's gemaakt van de kinderen (in nieuwe rolstoelen etc.) en hun situaties in beeld gebracht. Dit werk hoop ik de komende tijd voort te zetten om zoveel mogelijk situaties voor de ingenieurs alvast in kaart te kunnen brengen. De foto's zullen niet op mijn blog komen. Deze kan ik natuurlijk wel laten zien in NL aan de geïnteresseerden. Dit zullen (namelijk) ook de kinderen en families zijn waar het geld terechtkomt. Dit is allemaal nog niet zeker, maar ik hoop daar deze week meer zekerheid en duidelijk over te creëren.
Ik wens jullie allemaal weer een goede week toe en tot snel!