Een bericht uit Matagalpa!

Pfoe, waar zal ik eens beginnen! Na 4 maanden in Granada gewoond te hebben is het toch wel gek om hier weer weg te gaan. De tijd is voorbij gevlogen en het is toch wel van een nieuwe, spannende stad naar “mijn” Granada verandert. Maar het voelde nu toch weer erg goed om naar een andere plek te kunnen verhuizen met nieuwe activiteiten, een nieuwe omgeving en nieuwe mensen! Ook hoopte ik dat ik in en om Matagalpa lekker zou gaan kunnen wandelen. In Granada miste ik wel echt dat je niet buiten kan zijn of lopen zonder dat je in de (drukke en) warme stad loopt. Niet echt rustgevend natuurlijk ;)

Laatste stagedag
Mijn laatste stagedag was er een zoals velen en de resterende uren tikten weg tot het zo ongeveer half 4 was. Ik maakt me al bijna klaar om binnen een uurtje naar huis te gaan toen de collega in mijn kantoortje me vertelde dat we NU koffie zouden gaan drinken. Ik dacht dat het een grap was, maar zij, een andere collega en de baas zouden meegaan en waren hier van op de hoogte. Alleen ze waren het vergeten te zeggen tegen mij. Typisch weer ;)
Op de markt mocht ik wat souveniertjes uitkiezen. Ze wisten namelijk niet wat ik wilde als cadeau, dus leek dit ze een goed idee. De een was ervan overtuigt dat ik dat ene tasje moest kiezen, terwijl de ander vond dat ik dan wel ook de portemonnee in bijpassende kleur moest nemen. We hebben het allemaal dan ook in goed overleg gekozen. Daarna gingen we “koffie drinken”, zelf koos ik heel veilig voor een gigantische ijskoffie. De rest ging los met broodjes een wijntje of een andere maaltijd om mee te nemen naar huis. Even genieten van het feit dat er weer een reden was om lekker te eten. Het was erg gezellig om zo mijn tijd bij Alternativa af te sluiten en ik had zeker niet verwacht dat we dit zouden doen. Er werden weer heel wat grappen gemaakt, waarvan ik ook vaak het slachtoffer was. Na een hele fotoshoot verder was het tijd voor het echt afscheid. Zelf vind ik deze fotoshoots altijd een beetje ongemakkelijk, maar ik weet ook dat het leuk is om later te kunnen terugkijken naar deze foto's. Hier vinden ze het helemaal niet ongemakkelijk en moet iedereen alle foto's terugkijken en bekritiseren. Het was even lastig om dan toch echt gedag te zeggen. Het zijn hele hartelijke, oprechte en vrolijke mensen en je went toch aan hun aanwezigheid in je dagelijkse leven!

Aankomst Matagalpa en start vrijwilligerswerk
Toen ik zaterdag in een busje naar Managua stapte, realiseerde ik me dat ik het misschien toch wel een beetje had onderschat om “even” met al mijn spullen een paar 100 km verderop met openbaar vervoer te verhuizen. Het is nog best een hele (warme) onderneming kan ik je vertellen. Maar toen ik door wat mensen in Managua uit het busje werd geholpen, een taxi strikte en vervolgens zo de bus naar Matagalpa in liep, leek het allemaal toch wel mee te vallen. Mijn tassen werden voor me boven mijn zitplaats geïnstalleerd en we vertrokken! De reis ging dus heel voorspoedig, maar toen kwamen we aan bij een busstation midden in Matagalpa. Dat dacht ik in ieder geval.. Mijn interne kompas was helemaal in de war maar na een tijdje zoeken vond ik “het huis”. Na dit bevestigd te hebben gekregen van wat mensen, want er zal geen naambordje hangen, klopte ik aan en werd ik naar mijn kamer geleid. Er wonen ook hier weer heel wat mensen maar op het moment heb ik (nog) een privé kamer. Ik heb gelukkig mijn eigen badkamer maar voor de rest is het allemaal erg basic. Zo is er helaas geen wifi en is er natuurlijk weer alleen koud water. En hoewel dat in Granada geen probleem was, heb ik hier al heel wat keren koukleumend onder het inieminie straaltje gestaan wat uit de muur komt en de douche moet voorstellen. Het kan hier s'nachts tot 20 graden afkoelen en dat is eigenlijk best comfortabel. Zo kan ik hier prima slapen zonder ventilator, maar ik moet ook erg wennen aan het feit dat het hier zo veel frisser is. Ook hier is het niet perse heel veel stiller s'nachts maar je went eraan dat je standaard een paar keer per nacht gewekt wordt door wat hanen die in de war zijn of wat straathonden die ruzie hebben.
Matagalpa lijkt op geen van de steden die ik in Nicaragua heb bezocht. Het ligt in een dal tussen wat mooie bergtoppen en je hebt door de hellende straten dan ook een beetje het idee dat je in een skidorp loopt. Hoewel er heel wat dingen zijn die daar duidelijk niet mee in overeenstemming zijn. Zo hebben winkels hier geen ingang met deuren of etalages zoals wij die kennen en staat er bij restaurants vaak meer eten op de stoep dan dat er binnen ligt. Toen ik de generators overal op straat zag staan, voelde ik het al aankomen en ja hoor. Een groot deel van de stad had al meerdere dagen geen elektriciteit gehad. Gelukkig was het de dag erna “alweer” opgelost. Matagalpa is een erg uitgestrekte plek en duidelijk niet gericht op toerisme. De paar buitenlanders die je er tegenkomt zijn vaak vrijwilligers of een beetje verloren, fanatieke wandelaars. Het gedeelte van de mensen die zich bezig houdt met sport, sociaal werk en milieuzaken is hier iets groter dan in andere delen van het land. Ook kleden de mensen zich hier iets netter in het algemeen en zijn er in verhouding wat meer mensen bezig met het volgen van Engelse lessen of iets dergelijks. Dit alles creëert best een andere sfeer in de stad maar het is en blijft wel echt duidelijk dat je in Nicaragua bent natuurlijk. Het straatbeeld, de hartelijkheid van mensen en de aandacht die je (als vrouw/westerling) op straat ontvangt is nog steeds duidelijk aanwezig. Er zijn overigens wel erg weinig restaurants of winkels te vinden die maaltijden, drankjes of spullen verkopen die we gewend zijn te consumeren in Nederland. Gelukkig had ik me hier al op ingesteld!

Het was weer erg wennen om in een nieuwe stad te wonen. Maar nadat ik een paar keer heb staan twijfelen of ik met mijn sleutel op dat specifieke moment nu wel de deur van het juiste huis probeerde te openen, gaat dat nu al een stuk beter. Ook voel je je al heel wat meer thuis na een paar keer mensen op straat te ontmoeten die je kent. Na zondag al een kerkbezoekje gebracht te hebben aan een van de vele kerken hier en dus ook de eerste echte contacten opdeed, had ik veel zin om maandag aan het vrijwilligerswerk te beginnen. Maandagochtend begonnen we met een uitgebreide rondleiding langs hun park en school, het restaurantje, de reperatieplaats voor rolstoelen, de recyclinglocatie en het fabriekje waar yoghurt producten worden gemaakt. Overal werden we aan iedereen voorgesteld en werden we ingelicht over de gang van zaken. Het viel me op dat op al deze plaatsen mensen werken die echt hart hebben voor hun werk en erg enthousiast zijn. Zelf werd ik nog enthousiaster toen we de handgemaakte yoghurt met granola en smeerkaasjes mochten proberen! Maar zonder gekkigheid. Het is ontzettend mooi om te zien hoe mensen met een handicap hier op de school onderwezen worden en (onder begeleiding) op ontelbaar veel verschillende manieren aan het werk zijn. Tegen lunchtijd kwamen we weer aan bij het park met de bijhorende school. Bij de school hoort een speeltuin die open is voor het gebruik van andere kinderen (zonder beperking) maar de meeste speelvoorwerpen zijn speciaal ontworpen of aangepast voor gehandicapte kinderen. Het is een van de weinige speeltuinen in Matagalpa en eigenlijk de enige waar kinderen met een beperking veilig kunnen spelen. Een deel van het park heb ik ook gefotografeerd. ;)
Op maandag verliep de lunch redelijk rustig aangezien een paar klassen dan therapie met paarden hebben. Maar in principe kan dus iedereen kan hier dus een voedzame lunch komen halen, welke redelijk vaak bestaat uit een bordje bonen, rijst en een tortilla. Na een gesprek met de directrice, besloten we dat ik in mijn eerste week vooral zou helpen in het park en op school om hier alles klaar te maken voor het grote evenement dat daar zou plaatsvinden afgelopen vrijdag. Dit evenement was gericht op het informeren van de inwoners van Matagalpa over het milieu en het effect van menselijke daden hierop. En aangezien ze heel wat buitenstaanders verwachtten en ze er een beetje een speciale dag van wilden maken, wilden ze wat meer aandacht aan de uitstraling van het terrein besteden. Nadat ik me hier kort over had gebogen met andere werknemers, werd ik alweer meegetrokken naar een dansles die voor de gehandicapte meisjes word georganiseerd. Heel erg leuk om te zien hoe zij daarvan kunnen genieten en veel minder geremd zijn (in het dansen). Ook ontmoette ik op mijn eerste dag een paar andere vrijwilligers en werd ik uitgenodigd voor een dinner bij de directrice. Zij woont tegenover het huis waar ik verblijf dus qua navigatie was dat gelukkig geen probleem. Een vermoeiende maar leuke eerste dag dus! De rest van de week gingen we aan de slag met de voorbereidingen voor vrijdag en dit was een drukke maar zeker een geslaagde dag. Leuk om het team op het kantoorgedeelte van de school/de stichting op deze manier te leren kennen en om te zien hoe enthousiast de kinderen zijn om mee te werken aan zo'n evenement. Ook het contact met de leerlingen en andere medewerkers is erg leuk en ongedwongen. Na een enerverende week was het op zaterdagochtend tijd om een klim naar “het” kruis te maken, welke gevestigd is op een heuvel net buiten de stad.. Dit was een mooie en gezellige wandeling met als resultaat natuurlijk een mooi uitzicht over Matagalpa. De rest van het weekend was gevuld met wat gezellige afspraken, huishoudelijke klusjes en voorbereiding van de aankomende week.

Aankomende tijd bij Familias Especiales
Maandag komt een zogenaamde "Brigade" aan uit de VS. Dit is een groep mensen die bij elkaar is gezocht door een man die dit elke 2 jaar opzet en die komen dan voor 1 of 2 weken naar Matagalpa. Dit keer zal de groep uit Amerikaanse vrijwilligers die in staat zijn om op een professionele manier aangepaste meubelen en andere hulpmiddelen voor gehandicapte kinderen kunnen maken, welke ze (vooral) thuis kunnen gebruiken. Er is veel behoefte aan dit soort hulpmiddelen en deze kunnen een groot verschil maken in het leven van de betrokken gezinnen. Wat ze precies gaan doen, op welke schaal en hoe? Daar heb ik nog geen idee van, maar nu ik wat ouders, leerlingen, jongeren en medewerkers van Familias Especiales heb ontmoet weet ik zeker dat deze groep vrijwilligers hier heel wat nuttig, dankbaar en mooi werk kunnen verrichten. Ik ben gevraagd om met ze mee op pad te gaan en met hen te kijken waar er nog (extra) geld nodig is. Op deze manier hoop ik een start te maken met het uitgeven van de donaties die ik heb ontvangen. Ik ben erg benieuwd naar alle verrassingen en uitdagingen die we deze week weer gaan tegenkomen!!