39º + uitputtende hike = een dorstige mens

Hoihoi!
Na een intensief en mooi Paasweekend zijn we weer in Granada. Ik hoop dat jullie een leuk en gezellig weekend achter de rug hebben vol met lekkere brunches en paaseitjes. Wij vertrokken afgelopen vrijdag naar León en ondanks dat het verhaal rond ging onder de toeristen dat er helemaal geen openbaar vervoer zou rijden deze dag was dit mijn snelste rit naar León tot nu toe. Dus toen waren we binnen 3.5 uur al op de plaats van bestemming aangekomen. Na een wandeling door de stad kwamen we al snel tot de conclusie dat voor veel mensen deze dag tot een van de weinig vrije dagen in het jaar behoorde. Bijna alle winkels waren dicht en op de straten was het erg rustig. Alle Nicaraguanen gaan op feestdagen "zwemmen". Wat er eigenlijk op neer komt dat ze in de schaduw op het strand zitten en af en toe een stukje het water in lopen. Want de meeste Nica´s kunnen dus helemaal niet (goed) zwemmen.
We hadden het geluk dat er een zwembad bij ons hostel zat en maakten daar dan ook even goed gebruik van. In de avond hebben we heerlijke pizza"s gegeten. Ze waren vast niet zo fantastisch als dat ze voor mij proefden maar na weer een paar maanden geen pizza"s gegeten te hebben was het weer een hele belevenis.
Ook gingen we vroeg naar bed want de volgende ochtend moesten we om 7 uur klaar staan met onze bepakking bij het bedrijf dat onze hike organiseerde. Dus hebben we bij Quetzaltrekkers de volgende ochtend onder andere 10 liter water per persoon, een slaapzak, slaapmatje, tent en onze maaltijden ingepakt. Na een stevig ontbijt met gebakken aardappelen, fruit, gebakken eieren en toast had de kennismaking met de groep ondertussen ook al plaatsgevonden en werd het tijd om te vertrekken. We gingen eerst met een truck naar de Cerro Negro, ook wel de “zwarte heuvel”. Na over al de lavabrokken en het zand naar boven geklauterd te zijn was het de bedoeling dat we op een board de vulkaan af zouden “sleeën”. De beklimming was redelijk winderig waardoor onze boards (met ons) een paar keer bijna wegwaaiden. Eenmaal boven had je prachtig uitzicht over alle vulkanen die aan beide kanten op dezelfde breuk liggen. Deze breuk begint bij Alaska en eindigt in Chili. Het werd minder mooi toen ik bedacht dat we van de, toch wel erg steile, wand van de vulkaan moesten af “boarden”. Maar toen we eenmaal ons beschermend pak, handschoenen en bril aanhadden was ik toch echt klaar om op het board te gaan zitten en me naar beneden te storten. Het ging veel sneller dan ik had gehoopt maar al met al was het een hele leuke activiteit om te doen! En aangezien bijna alle toeristen dit doen, moest dit ook van het lijstje gestreept worden. Daarna gingen we terug naar de backpacks en werd het tijd voor het minder toeristische gedeelte van ons programma. We werden gewaarschuwd dat het eerste uur van de wandeling erg zwaar zou zijn en dat was het dan ook. Het was ondertussen na twaalven en dus bijna 40 graden. We liepen een steil pad in de volle zon en ik overdrijf niet als ik zeg dat ik af en toe heb overwogen me achterover van de vulkaan te gooien. Ik helde toch al flink achterover door de tas dus dat leek me de makkelijkst én snelst op dat betreffende moment ;)
Maar na een uur flink doorslenteren kwamen we aan op de lunchplek en vonden we een heerlijke belegd stokbroodje in onze tas. Je snapt wel dat het half uur daarna puur genieten was.
Na een pauze maakten we de wandeling naar de top van de vulkaan El Hoyo af. Maar niet voordat we nog hout hadden gesprokkeld en flink wat drinkpauzes hadden ingelast. Eenmaal hier aangekomen stonden we versteld van het uitzicht en de plek waar ons kamp gebouwd zou worden. We sliepen niet helemaal boven aan de vulkaan maar op een redelijk vlak stuk op de vulkaan ter hoogte van een gigantisch gat in de vulkaan (wat overigens niet de krater was). Nadat we onze tenten hadden opgezet en een moment van het uitzicht hadden genoten, was het tijd om naar “het gat” te lopen en daarna naar de top om de zonsondergang te zien. Ook dat was weer een flinke klim en in het donker afdalen was ook niet al te makkelijk maar het was zeker de moeite waard. Ik heb nog nooit zo'n een zonsondergang met zo'n mooi uitzicht gezien!
Toen we weer bij ons kamp waren aangekomen was het tijd om ons bestek en bakje uit de tas te vissen want een van onze gidsen had heerlijk gekookt. Daar zaten we dan, onder een immens heldere sterrenhemel te genieten van onze maaltijd. Het is zo jammer dat je dat niet kan fotograferen, want het was zo mooi! Wat marshmallows en sterke verhalen verder liepen we naar onze tent met de gedachte dat we na zo'n inspannende dag wel heerlijk zouden slapen. Helaas was dat niet helemaal het geval. De matjes waren nogal dun en dat tezamen met beurse en pijnlijke lichaamsdelen was geen al te goede combinatie.
Maar natuurlijk stonden we om half 6 soort van fris en fruitig de zonsopgang te bewonderen. Helaas lag ons kamp en daarmee ook de top van de vulkaan midden in een wolk waardoor het niet heel helder was. Maar als nog was het een heel indrukwekkend gezicht. Nadat we van onze havermout, fruit en noten hadden genoten was het tijd om de lange broek weer voor wat luchtigers te vervangen. We zouden namelijk de afdaling maken en dan naar een kratermeer in de buurt wandelen om daar af te koelen. Deze tocht duurde nog geen 4 uur en was redelijk goed te doen. Hoewel we allemaal ontzettend blij waren toen we het meer in konden rennen. We waren een groep bestaand uit best wel zwarte, vuile en stinkende mensen. Van onze tenen tot ons haar zaten we onder het stof en zand. Na daar wat te hebben rondgedobberd en weer heerlijk geluncht te hebben was het tijd voor het laatste stukje van de wandeling, waarbij we kraterrand weer over moesten en een eind moesten lopen naar ons vervoer terug naar León. Dit lag namelijk nog zo'n 40 kilometer verderop en dat hadden we niet meer gered, als ik voor mezelf mag spreken. Nadat we om 4 uur aankwamen in ons hostel hebben we vooral lang gedoucht en (op bed) gelegen. De volgende dag (maandag) was de spierpijn sterk aanwezig en hebben we ons met veel moeite terug naar Granada vervoert. Gelukkig ging deze reis ook weer voorspoedig dus dat viel allemaal reuze mee. Het was ook weer een hele stap om na na het zijn in de natuur en de rust daar te beleven, terug te keren naar de “bewoonde wereld”. Het was een mooie tocht die het idee gaf dat je een tijd lang even overal van bent weggeweest. Ook was het bijzonder, en een beetje gek, om Pasen zo te kunnen vieren. Maar nu is het weer tijd voor mijn laatste 4 dagen stage en dan reis ik zaterdag door naar Matagalpa. Maar eerst hier alles maar eens afronden en inpakken.
Weer een fijne week gewenst, waarin jullie hopelijk van een lekker Hollands voorjaarszonnetje kunnen genieten!
PS. als je de foto's bekijkt via het knopje "Foto's" hier links in het menu kan je sowieso de beschrijving erbij lezen (is toch ook wel leuk/nuttig soms). In het fotomenu hieronder werkte dat bij mij niet!