24 uur per dag feest!

Holaa!
We zijn weer boven water en we bevinden ons weer in Granada. Een plek waar we ook weer op het internetnetwerk kunnen aansluiten, wat natuurlijk noodzakelijk is voor het schrijven van deze blog.
Pfoe.. Waar zal ik eens beginnen?
Afgelopen woensdagavond kwam Jodai aan in Managua. Na bepakt en bezakt vanuit mijn stage door te reizen, stond ik haar natuurlijk op te wachten op het vliegveld. Na wat vertraging kwamen we aan in ons eerst hostel. Hier hebben we even bij gekletst maar het was al snel tijd om naar bed te gaan. De volgende ochtend zou de wekker namelijk al voor 6 uur af gaan. We namen donderdag de bus vanaf Managua naar San Carlos en deze busrit duurt zo'n 7(!) uur. Tijdens deze 7 uur stoppen we natuurlijk vaak genoeg om wat verkopers op te pikken met lekker eten en drinken, dus we hoefden geen honger te lijden. Wel werd het zo tegen het einde van de rit redelijk warm en waren we blij dat we de bus konden verlaten. San Carlos bleek een stuk kleiner dan we verwachtten en we liepen dan ook zo de boot op die ons naar El Castillo zou vervoeren. De tocht van 2.5 over de rivier was al een uitje op zich! Aan de ene kant ligt Nicaragua en aan de andere kant van de rivier ligt Costa Rica. We hebben heel wat kilometers bossen, regenwoud en akkers voorbij zien komen en konden heel wat mooi dieren spotten als aapjes en bijzondere vogels. Ook zou je vooral s'nachts de krokodillen moeten kunnen zien. Maar aangezien we daar allebei niet echt fan van zijn, was er al vrij snel besloten dat we die tour even zouden overslaan. Aangekomen in El Castillo, bleek dit een heel ander soort plekje te zijn, dan die ik tot nu toe in Nicaragua heb bezocht. De meeste huizen waren deels, door middel van palen, in de rivier(bedding) geplaatst en het dorpje bestaat uit hele smalle straatjes. Er zitten ontzettend veel restaurantjes en hotels maar we hebben bijna geen toeristen gezien. Terwijl het volgens de mensen daar toch echt hoogseizoen is.. We hadden een erg leuk hostel geboekt met een vriendelijke eigenaar die meteen voor ons de keuken indook om een lekkere pasta te maken. Dit was ook meteen de laatste “westerse” maaltijd die we voor enige dagen nuttigden. We gingen weer redelijk vroeg naar bed en dit hing deels samen met het feit dat er een feest werd gevierd in het dorpje. Een feest van zo'n drie dagen nog voordat het paasfeest van 7 dagen los zou barsten. Hierdoor zouden we elke ochtend om 4 uur gewekt worden door een fanfare die er vrolijk op los sloeg op straat. Ook de rotjes waren als muziek voor de oren..
Na een gezellige, vroege ochtend trokken we met een gids het best bewaarde regenwoud van Nicaragua in. Dit ligt nog een stukje verder op de rivier en om echt ver het regenwoud in te trekken heb je wel wat dagen nodig. Wij hebben dus maar een beetje kunnen proeven van hoe dat is, maar het was zeker de moeite waard. Onze gids wist ontzettend veel te vertellen over de ontelbaar verschillende bomen en planten die we tegen kwamen. Daarnaast hadden we het geluk dat hij een toekan hoorde, waardoor we na een tijdje zoeken deze ook daadwerkelijk vonden. Daarnaast zagen we veel verschillende insecten en kikkers en waren we zonder onze oplettende gids waarschijnlijk wel op een slang gaan staan. Insecten zien lijkt een beetje saai maar als we het dan hebben over insecten die wel tien keer zo groot lijken/zijn dan in Nederland, dan wordt het toch wel interessant! Onze route kwam uit bij een zijtak van de rivier waar we konden zwemmen. Die verkoeling was tegen die tijd dan ook zeer welkom!
Ook kan je niet in El Castillo geweest zijn zonder het fort te bezoeken. Dit fort, wat afstamt uit de tijd dat de Spanjaarden grote delen van het land in bezit hadden, ligt iets hoger dan het stadje zelf en het bied dan ook mooi uitzicht over de rivier en de omgeving. Na nog even van de gemoedelijke en gezellige sfeer genoten te hebben was het tijd om weer naar bed te gaan.
Op zaterdag genoten we alweer van de mooie bootrit terug naar San Carlos. Hierna lunchen we nog goed stevig (zoals echt Nica's betaamd) op de markt, bezoeken we ook hier het fort, eet Jodai een lekker visje en sluiten we de avond af met het kijken naar een groep Nicaraguanen in kleurige gewaden die het paasverhaal uitbeelden. Er had zich een flinke menigte verzameld en het gaf al goed aan hoe uitgebreid Pasen hier wordt gevierd. Zo zagen we tijdens onze busreis op zondag zagen we al heel wat karren met palmbladeren voorbij komen. We moesten ook zondag trouwens weer de bus om half 7 in de ochtend hebben dus je begrijpt dat we af en toe een beetje wegdroomden in de bus. Eenmaal in Granada aangekomen lopen we al vrij snel tegen een processie aan, waar ook weer veel mensen voor op de been zijn. En met een lekkere, gezellige maaltijd sloten we het weekend af. Jodai is vanochtend naar Ometepe vertrokken en ik ging weer naar stage. Ook vandaag was er op enkele momenten weer feestgedruis dat langs mijn werk trok en toen ze vanavond langs mijn huis kwamen heb ik toch maar even wat foto's van gemaakt.
De komende dagen ga ik nog stage lopen en vrijdag vertrekken we voor vier dagen naar Leon. Hier gaan we onder andere een tour doen waarbij we onze tent voor een nachtje zullen opzetten aan de rand van een krater. Nu lijkt dat me nog niet eens zo spannend, het is meer het meedragen van al de benodigde spullen tijdens de intensieve wandeling. We gaan het zien! Het zijn hier in ieder geval een beetje gekke en enerverende dagen. Maar voordat ik jullie een vrolijk en gezegend pasen toewens zal ik nog even kort wat toelichten over de tijd dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Ik zal onder andere toelichten welke activiteiten de organisatie allemaal mogelijk maakt, waardoor u een beetje een idee heeft wat ik zal gaan doen en wat er met uw gift gedaan kan worden. Er is hier op het moment nog geen concreet plan voor, maar er zijn zeker wat projecten waarbij ze voor hele concrete zaken geld kunnen gebruiken. Dus ik hoop na overleg zo snel mogelijk met hen een plan te bedenken hoe we het geld kunnen uitgeven en vervolgens dan natuurlijk ook spoedig met dit plan aan de slag te kunnen gaan.

Ik zou eigenlijk vrijwilligerswerk gaan doen bij een school en tehuis voor meisjes in Estelí maar door omstandigheden in de organisatie kon dat helaas niet doorgaan. Nu ga ik aan de slag bij Familias Especiales, waar ze gelukkig mijn hulp goed kunnen gebruiken. Familias Especiales de Santa Julia Billiart (FE) in Matagalpa is een niet gouvernementele, christelijke, organisatie zonder winstoogmerk en is opgericht in 1996. Ze streven ernaar om gehandicapte kinderen en hun gezinnen zo goed mogelijk te ondersteunen en een kans te bieden in de samenleving. Familias Especiales werkt als een civil community om deze families te helpen hun basisbehoeften te verwerven en diensten te bieden op gebied van gezondheid, educatie, werkgelegenheid, recreatie, fysieke toegankelijkheid, transport en spiritualiteit. Ook streven ze er ook naar om meer begrip te kweken voor de mogelijkheden en behoeften van gehandicapten in Matagalpa en omgeving. Ze proberen deze zaken te bereiken met zoveel mogelijk inzet van groep moeders en familieleden van gehandicapte kinderen en de kinderen/jongeren zelf.

In de afgelopen zeventien jaar heeft Familias Especiales diverse programma’s ontwikkeld (met onder andere hulp van Kerk in Actie) die de levensomstandigheden van inmiddels 1200 kinderen en jongeren en hun families blijvend hebben verbeterd. Ze hebben ontzettend veel projecten waarmee ze op veel verschillende vlakken actief zijn en de belangrijkste activiteiten zal ik hieronder kort noemen/toelichten.

Op het gebied van gezondheid & voeding bieden ze psychiatrische en psychologische ondersteuning en fysiotherapie en paardentherapie aan de kinderen en hun families. Daarnaast worden er regelmatig religieuze bijeenkomsten gehouden en is er aan het begin van de dag een dagelijkse gebedsdienst. Ook produceert het project Tias Especiales biologische producten en ze verkopen hun yoghurt en kaas door het hele land. Ook serveert het lunch Programma zo'n 60 voedzame lunches per dag aan gehandicapte kinderen en gehandicapte medewerkers. Ook wordt er directe voedselhulp aan gezinnen in de arme wijken aangeboden.

Er is een centrum voor speciaal basisonderwijs en een centrum voor speciaal voortgezet onderwijs. Ook worden er jongeren ondersteund met onderwijsbeurzen. Daarnaast zetten ze zich in om sociaal bewustzijn in de maatschappij creëren. Dit gebeurt onder andere door een wekelijks radioprogramma en het concept “buurtmoeders”. Dit zijn moeders van gehandicapte kinderen die samen werken met professionals en zij bezoeken families in de krottenwijken om voorlichting te geven over de opvoeding van gehandicapte kinderen en de programma’s van FE. Daarnaast wordt er ook voorlichting gegeven in de niet gehandicapte omgeving van de kinderen.

Ook is er een speelpark voor speciale kinderen gerealiseerd en dit is het enige park in Centraal-Amerika dat specifiek ingericht is voor kinderen met een beperking! Hier spelen kinderen met en zonder handicaps veilig samen onder continu toezicht.

Al deze projecten creëren werk maar ze beschikken ook nog over specifieke werkgelegenheidsprogramma’s. Zo is er een rolstoelwerkplaats, waar gehandicapte jongeren na onderricht aan het werk kunnen. Hier worden rolstoelen. rollators, protheses, aangepast meubilair en speeltoestellen onderhouden en hersteld. De rolstoelwerkplaats werkt samen met het Liliane Fonds, wat erin resulteert dat gehandicapte jongeren tot 24 jaar uit heel Nicaragua naar onze rolstoelwerkplaats gestuurd om een hulpstuk aan te laten meten. Dan is er nog een centrum wat functioneert als eethuisje, souvenirwinkel, de hospedaje en een naaiatelier waar tiental gehandicapte jongeren werken en waar moeders uit de krottenwijken gebruik kunnen maken van de naaimachines om voor zichzelf te werken.
En tenslotte is er nog het kunst en recycling programma waar piñata’s, schilderijen en diverse souvenirs gemaakt worden. Het recycle programma is het enige in zijn soort in de hele regio.

Ook is er nog de aanvullende voorziening van transport. Zo worden er dagelijks kinderen van huis opgehaald en naar school gebracht in alle wijken van Matagalpa. Ook worden de gehandicapte medewerkers opgehaald en naar hun werkplek gebracht. Ook worden kinderen en moeders naar de verschillende therapieën gebracht. Dit is een cruciaal onderdeel van de organisatie maar ook een zwak onderdeel. De wegen zijn namelijk slecht en het onderhoud en de brandstof is erg duur.

Zoals u ziet is het een organisatie met een breed scala aan activiteiten en ik ben dan ook erg benieuwd wat ik zal gaan zien hiervan tijdens mijn tijd bij FE. Ook ben ik erg benieuwd welke taken ik op me zal nemen. Ik heb er in ieder geval erg veel zin in om naar Matagalpa af te reizen en om weer in een nieuwe omgeving te verkennen en hopelijk iets te kunnen betekenen in mijn dagelijkse activiteiten bij Familias Especiales.
Nog een fijne week en Pasen toegewenst en tot snel!