Fileleed, blaren en mijn eerste stageweek

Afgelopen week staat nogal in contrast tot mijn andere weken in Nicaragua. Een week waarin ik het leven hier weer op een andere manier beleefde en ik toch wel een beetje moest omschakelen. Daarnaast was het ook nog eens drukker dan het normaal gaat zijn. Waarom? Amerikanen gooide roet in het eten deze keer.

Afgelopen maandag was het dan zover. Nadat we zo'n 20 minuten op de directeur hebben gewacht, werd ik aan hem voorgesteld. Er vonden weinig formaliteiten plaats en hij vond het allemaal wel prima. Ook vertelde hij dat er toevallig die ochtend een groep Amerikanen zou beginnen met een project voor “FSD” welke 2 weken duurt. Zij zouden onderzoek gaan doen in een gemeenschap en 8 gezinnen helpen voorbereiden op de komst van kippen, varkens, (fruit)bomen en een simpel irrigatiesysteem. Het is de bedoeling dat eventuele nieuwe dieren en de kennis wordt doorgegeven aan andere gezinnen in hun gemeenschap. In de ochtend gingen we op bezoek bij de leider van deze gemeenschap en hij had zijn land goed gebruikt. Met handige trucjes had hij verschillende technieken toegepast om zijn land vruchtbaar te gebruiken en hij zou graag zien dat andere leden van zijn gemeenschap dit ook zo zouden doen.

Dat het er hier niet zo zakelijk aan toegaat als in Nederland werd me meteen duidelijk (en wisten we natuurlijk al). Zo werd ik gelijk achter een bureau gezet in een kantoor met een gezellige promotor en ik kon beginnen. In het kamertje ernaast zit een andere vrouwelijke promotor en samen begeleiden ze de projecten voor Altnerativa. Met haar kunnen we vanuit onze kamer lekker kletsen en muziek luisteren. Om 4 uur vertrok ik en hoewel de werkdag eigenlijk van 8 tot 5 duurt vroeg niemand waar ik naar toe ging. Het is het veiligst om voor het donker in Granada aan te komen dus mijn dagen zijn iets korter dan voor de gemiddelde werknemer van het bedrijf.

Op dinsdag kwam ik erachter dat het opstaan hier om 6 uur net iets makkelijker is dan in Nederland. Deze dag hebben we een stuk of 20 enquêtes afgenomen binnen de gemeenschap. We gingen in groepjes studenten uiteen, elk groepje met een medewerker van Alternativa en een lid van de gemeenschap. Dit was een erg leerzame ochtend! Aangezien er niet echt een overzicht is van wie waar woont en er ook geen adressen zijn, zijn we gewoon gaan lopen. De vrouwen die we opzochten leken in eerste instantie niet zo geïnteresseerd maar wilden allemaal meewerken en op het einde van het gesprek waren ze al heel wat enthousiaster. Ook zeggen de mensen hier soms maar gewoon wat. Vaak geven ze het antwoord waarvan ze denken dat sociaal verplicht is of van ze wordt verwacht. De situaties die je tegenkomt blijven heftig: de gezinnen die we spraken gaven vaak aan bijvoorbeeld 3 dagen per week water te hebben en ongeveer 2 keer per week groente of fruit te eten. In deze situaties lijken vragen als “Wat vind je fijn aan leven in deze gemeenschap?” en “Wat doe je in je vrije tijd?” bijna lachwekkend.

Op woensdag kon ik na 1.5 uur wachten wat uurtjes mee met een promotor van de microkrediet-afdeling. We gingen op de motor langs cliënten om ze eraan te herinneren dat er een betalingstermijn van hun lening is verstreken. De reden van ons bezoek werd me trouwens pas na aanzienlijke tijd duidelijk. Sommige cliënten zijn niet thuis, liegen over het feit dat ze geen geld hebben of ze vertellen dat ze inderdaad van plan waren om volgende week langs komen. Respect voor de mannen die dit uitzichtloze werk elke dag weer doen! Hoewel ik moet zeggen dat ik het helemaal niet verkeerd vond om mijn werktijd achter op de motor door te brengen.

Donderdag en vrijdag werden er workshops gegeven door de Amerikaanse studenten in de gemeenschap. Er kwamen zo'n 8 mensen opdagen, vertegenwoordigers van de gezinnen die aan de project meedoen. Daarna werden de handen pas echt uit de mouwen gestoken. Er moesten namelijk hokken voor de toekomstige huisdieren gebouwd worden. Maar eerst moet er natuurlijk heel veel overlegd worden, moeten alle benodigdheden naar de verschillende huizen gedragen worden en dan vooral weer veel overleggen. We waren iedere keer blij als we weer aan een nieuw onderkomen konden beginnen. Hoewel, na een paar uur met mijn handen in het cement had ik wel weer even genoeg van. Het wachten, de zware maaltijden en de handarbeid zijn geen optimale combinatie. Dus ik was maar wat blij dat ik weer door de menigte kon worden opgeslokt in het minibusje richting Granada.

Na een weekje op kantoor heb ik al wel door dat je heel wat momenten hebt waarop je gewoon zit te wachten en niemand heeft haast of last van deadlines of werkdruk. Ik zou de hele dag voor me uit kunnen staren zonder dat iemand daar iets van zegt. Ook is het lastig om te communiceren met de collega's. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en de gesprekjes over familie, vriendjes en andere zaken kan ik wel hebben maar de andere, echt zakelijke, dingen gaan vaak een beetje langs me heen. Dat is deels door hun accent en nieuw vocabulaire en het feit dat de manier van communicatie gewoon echt heel anders is. Je moet hier erg assertief zijn, dingen vragen en werk oppakken want het wordt je niet opgedragen of aangegeven. Als je vraagt of je iets kan doen is het antwoord altijd “nee”, daar leerde ik van dat je je vragen gerichter moet stellen. Maar als je dan een concrete vraag stelt als: “Kan ik dit .. doen?”. Dan wordt er vrijwel altijd een positief antwoord gegeven, maar hoe ik dat vervolgens moet aanpakken en wie mij verder kan helpen daar kom ik dan weer niet achter. Na de eerste week is het nog altijd onduidelijk wat er nu precies allemaal gebeurd en plaatsvind in het bedrijf en wat ik zou kunnen doen. Ze hebben een breed scala aan projecten en klanten en er zijn zoveel activiteiten en projecten. Iedereen werkt aan bepaalde, voor mij onbekende, dingen. Waar begin jij dan aan en hoe?

Je niet moet denken dat je hier zomaar een projectje op kan zetten of iets veranderen. Alles kost hier veel tijd en men ziet vaak veel problemen en moeite in wat je voorstelt. Er zijn veel plannen voor projecten maar vaak zitten ze gewoon te wachten op geld (wat vervolgens niet komt). Ik ga proberen door te gaan met het project van de Amerikaanse studenten en daar wat onderzoek aan te koppelen. Verder zal ik de komende tijd bij de 2 takken van het bedrijf meekijken: 1. projecten tbv de ontwikkeling van de samenleving 2. microkredieten. Er zijn veel mogelijkheden en je mag kiezen tot op zekere hoogte wat jou interessant lijkt om te doen. Dit is erg leuk maar je moet goed nadenken wat in 3 maanden bereikt kan worden, zeker in deze werksferen.

Naast dit alles was dit ook mijn eerste week in het hostel, waar ik nu woon met een paar gezellige Nederlandse meiden! Gisterenavond was het weer tijd voor een gezellige avond in Granada. Daarnaast gaan we straks naar Laguna del Apoyo, het kratermeer dichtbij Granada, waar we ook een nachtje blijven slapen. Ook moet ik, omdat ik nu ongeveer van 6 tot 6 onderweg bent, mijn tijd in het weekend ook een beetje praktisch indelen.
Voordat ik jullie een fijn weekend wens wil ik jullie dit ontzettend inspirerende filmpje niet onthouden: https://www.youtube.com/watch?v=RWcx3WX-WD8&feature=youtu.be . Dit filmpje geeft je een kijkje in de Nicaraguaanse keuken en het is ook nog eens opgenomen in Granada. Moet een top-hit zijn toch?
Fijn weekend allemaal!