Un año nuevo

Het is vandaag 1 januari 2016 maar het is hier tegelijkertijd een dag zoals alle anderen. Laten we eerst maar eens terugkijken naar de afgelopen week. Vorige week hebben we op vrijdagmiddag zoals echt nica's betaamt eens een echt relaxte middag gehouden. De mensen hier zijn echt ontzettend goed in hele dagen slapen, eten en heel lui zijn. We hebben ons dus ook maar gewoon lekker voorbereidt op het kerstdiner in onze schommelstoelen. Dit kerstdiner werd genuttigd bij een Italiaans restaurant. En na een heerlijke pizza en wat drankjes in de stad kwam de ochtend veel te vroeg. Niet de beste timing om op deze dag ons goede voornemen, om eens sportief te zijn, eindelijk uit te voeren. Na een nogal hobbelige tocht kwamen we aan op de Mombacho. Hier hebben we een 4-uur durende wandeltocht lopen, ook wel de Puma trail genoemd. Puma's worden er bijna nooit gezien maar dat is bijzaak natuurlijk. Deze trail mag je alleen lopen onder begeleiding van een gids. Victor wist ontzettend veel te vertellen over alles wat we om ons heen zagen en over alles wat we natuurlijk als beginners over het hoofd zagen. Ik had me vooral ingesteld op het beklimmen op een vulkaan en de uitzichten die we te zien zouden krijgen. Wat ik niet had aan zien komen was dat de tocht door een heus regenwoud zou lopen. Heel bijzonder om in deze koele en vochtige omgeving te lopen. Na deze vermoeiende tocht langs 3(!) kraters, was het tijd voor een kerstdutje en voor een zelf gekookte maaltijd.
Op zondag stond de wekker voor een kerkdienst inclusief doop. De dominee stapt “huppakkee” zo in het (zwem)badje en zo'n 7 gemeenteleden volgen achtereenvolgend hem het water in. Ook was het zondag de laatste dag bij mijn gastfamilie. Nadat ze me ervan hadden verzekerd dat hun huis altijd mijn huis zou zijn en ik altijd langs mag komen, vertrokken we op maandagochtend vroeg naar het mooie eiland Ometepe!
We stappen om 8 uur op de bus en zijn net op tijd. Wat betekent dat we moeten staan, wat betekend dat we met 4 man op 1 vierkante meter gangpad staan. Na een rit van bijna twee uur worden we voor een veel te hoge prijs afgezet door een taxi bij de haven van San Jorge. Hier nemen we de boot die ook lekker vol zit. We vinden een plaatsje op het dak, vol in de zon. Als we aankomen in het havenplaatsje Moyogalpa worden we blij verrast door het mooie en rustige plekje. Er is een wat drukkere en grote straat, daarbuiten wat kleinere straatjes met woningen en dan beland je al snel op het platteland. We lunchen, wandelen wat en regelen alvast scooters voor de volgende dag. De dag sluiten we af in een heel gezellig en vooral goed ruikend restaurantje waar ze heel wat verschillende dingen op de kaart hebben staan. Na onze poging om een bestelling te plaatsen blijkt dat bijna de helft van de gerechten afvalt omdat ze het niet “hebben”.
Alsnog hebben we een van de beste maaltijden van de afgelopen tijd daar genuttigd.
Ons hostel is ontzettend kleurrijk en heeft een echt hippiesfeer. We slapen in een kamer waar je het idee krijgt dat je boven een schuur slaapt en als je doucht sta je voor je gevoel buiten (wat uiteraard niet zo is). Dit vrije gevoel zetten we door, door op dinsdag het eiland te verkennen op scooters. Waar je in Nederland minstens een rijbewijs nodig hebt, is hier niet zoveel voor nodig. Voordat we de scooters meekregen werden we meegenomen naar een oefenveldje. Hier mochten wat rondjes rijden tussen de paarden en voetballende kinderen. Daarna reden we het plekje uit en komen we langs heel wat mooie plekjes. Het eiland bestaat uit 2 vulkanen, is 2-delig en we rijden een 8-vorm langs de kust en tussen de vulkanen door. We kunnen helaas niet het hele eiland rond omdat de wegen niet overal goed genoeg begaanbaar zijn.
De lunch wordt genuttigd met een mooi strand en vulkaan op de achtergrond. Het rijden van de scooter gaat prima. Het is niet lastig en we komen weinig verkeer tegen. Er zijn dan ook meer dieren dan auto's op de weg. Ook doen ze niet aan verkeersborden in Nicaragua dus aan een theorie examen heb je hier niets.
Het is heerlijk om een keer op deze manier te reizen en niet in een warme bus of taxi. We stappen op en af wanneer we willen en nemen dan ook nog maar een duik in Ojo de Agua. Dit is een natuurlijke bron waar men een soort zwembad van heeft gemaakt. Hier kan je midden in het bos heerlijk bijkomen en genieten van de natuur. Want daar is op het eiland genoeg van. Ook is het opmerkelijk hoe weinig toeristen we zien, vooral als we verder verwijderd raken van Moyogalpa. Na een typische nica maaltijd en een rustige nacht vertrekken we weer naar Granada. Op het einde van de middag komen we aan in het toch weer drukke en luidruchtige Granada en is het tijd om te verhuizen. Ik verblijf nu in een hostal waar op het moment 4 kamers zijn verhuurd aan NL'se studentes. Het is een ruim verblijf boven een apotheek.
De volgende ochtend heb ik kennis gemaakt met alle werknemers en bewoners van het pand dat aan ons huis vast zit. Nadat ze me vol stopten met traditionele feestmaaltijden en ik ze er van overtuigd had dat ik echt uit Nederland kwam ging ik net als de rest van Granada boodschappen doen. Een heftige rit en een gebakken taart verder was het tijd om naar het gastgezin van de andere meiden te gaan. Hier werden we gastvrij onthaald en samen met de andere mensen van de straat bezorgden ze ons een gezellige avond. Iets voor twaalf uur ging het vuurwerk in de lucht en begon iedereen elkaar al gelukkig nieuw jaar te wensen. Ook werden er zelfgemaakte poppen in brand gestoken, om het vorige jaar symbolisch af te sluiten.
Gek was het wel dat het, terwijl het bij ons 5 uur was, in Nederland al 12 uur was. En dat in Nederland de meeste mensen sliepen toen het bij ons het nieuwe jaar begon. Voor 12 uur is hier niet zoveel te doen en wachten mensen vooral tot het middernacht is. Dat stukje gezelligheid én de oliebollen hebben we wel een beetje gemist.

Maar dan is het toch echt zover: een nieuwe jaar begint. Dit is toch wel een dingetje, aangezien 2015 nogal wat voeten in de aarde had voor me. Vorig jaar met oud en nieuw was er maar weinig over van wat ik kon en wilde. Hoewel dit jaar vooral in het teken stond van opknappen heb ik alsnog heel veel mooie momenten meegemaakt en heel wat dingen gedaan en opgepakt. Ik zou graag alle lieve mensen om heen willen bedanken willen bedanken. Voor de kaarten en berichtjes, de ruimte die werd gegeven en voor de handen die me altijd hebben vasthouden.

Gek om dan vervolgens te kunnen constateren dat ik na deze week al heel wat van de omgeving van Granada heb gezien en redelijk gewend ben geraakt aan het wonen in Granada zelf. Ook ben ik inmiddels aan de omgeving gewend die bestaat uit Spaanstalige mensen, de altijd aanwezig hitte, anders eten, een heel ander ritme en een nogal ander straatbeeld. Je raakt schijnbaar vrij snel gewend aan een nieuwe manier van leven en aan, kort daarvoor nog onbekende, gewoontes en gang van zaken in een nieuwe omgeving. Ik heb veel zin om maandag te beginnen op mijn stage maar de zenuwen beginnen nu zeker ook wel op te spelen. Mijn eerste werkervaring en dan ook nog eens in een Spaanstalige omgeving en in een land waar ik de zakelijk cultuur helemaal niet ken. Waar ben ik aan begonnen? Gelukkig gaat On-Stage maandagochtend met me mee om me te introduceren en de eerste momenten van contact te begeleiden.

De komende dagen staan vooral in het teken van stagevoorbereiding, een beetje bijkomen en wennen in het nieuwe huis en wat leuke afspraken. Ik wil jullie allemaal een fijn weekend wensen en natuurlijk “feliz año nuevo”!!