De zonnige en minder zonnige kanten van Granada

Hola!
De laatste week voor kerst was een groen met rode waas, ik neem jullie mee in een poging tot ophalen van wat mooie herinneringen.
In de middag van vrijdag 11 december reden we naar San Juan del Oriente. Zo'n 90% van de inwoners van dit plaatsje zijn handarbeiders en werken in aardwerk. Wij gingen op bezoek bij de school waar het hele dorp het vak geleerd wordt. Na een korte uitleg over het gehele proces mochten we zelf proberen om iets moois te fabriceren. Maar waar de leerlingen in een handomdraai een mooie vaas tevoorschijn toveren bleef ik met een hoopje klei zitten. Na heel wat warme minuten verder, je moet met je voeten de draaischijf aanzwengelen, had ik iets voor me wat leek op een klein vaasje. Maar waarschijnlijk was ik de enige persoon die dat erin zag. Met een beetje wilskracht en verbeelding kom je blijkbaar nog aardig ver. In de avond verzamelden we in het huis van een groepje Nederlanders om het weekend goed te beginnen.
Op zaterdag begon de dag op de markt. Gelukkig had ik niet een al te groot ontbijt genuttigd, anders was mijn verblijf op de markt heel wat minder onopgemerkt geweest. Ik kocht hier een piñata en wat snoep voor de verjaardag van het meisje in mijn gastgezin. Een uitgebreide lunch in de stad, een bezoek aan wat plekjes in de stad en een rustige avond stonden op de planning. Toen ik een boek haalde in de bibliotheek hier bleek het heel anders te gaan dan in NL. Er was geen pasje nodig en de medewerker zei letterlijk dat hij erop vertrouwde dat ik hem wel terug zou brengen. Ondertussen heb ik al wat verschillende restaurantjes ontdekt (hoewel nog niet allemaal geprobeerd) die ook andere maaltijden voorschotelen zonder rijst. Op zaterdag kwamen ook muggenstofzuigers langs. Dit zijn mannen die je huis inlopen met een soort bladblazer waar giftige grijze wolken uitkomen. Ik hoorde ze binnenkomen en dacht dat we minstens in oorlog waren. Dit idee werd versterkt door de wolken die ik voorbij zag komen. Gelukkig dacht de familie er op het laatste moment aan dat ik nog binnen was en kwam iemand me halen.
Op zondag ging ik naar de kerk met een Amerikaanse jongen die graag een keertje meewilde. Het was erg gezellig, afgezien van de rode mieren die mijn voeten nogal een comfortabele plek vonden. Na afloop van de dienst was er zoete limonade en soort lokaal gebak. Toen ik daarna in het park wat zat te lezen, vlogen de Amerikanen me om de oren. Het toeristenseizoen is duidelijk op zijn hoogtepunt. Arme Nicaraguanen, ze zijn namelijk niet zo “gesteld” op Amerikanen. De rest van de middag heb ik heerlijk geluncht en gelegen aan het zwembad van Mark en Monique. Het plan om wat te studeren en reizen uit te stippelen verdween al snel naar de achtergrond door de gezellige gesprekken. In de avond was het dan eindelijk tijd om de verjaardag van Brithany te vieren. Nadat heel wat familieleden (vooral kinderen) verzameld waren, konden we onze piñata ophangen. De bank werd naar buiten geschoven en de kinderen konden los gaan op de muziek. Ondanks dat het een nogal sterke piñata was, vlogen na een tijdje de kinderen en het snoep je om de oren. De cijfers met betrekking tot ongelukken tijdens dit soort activiteiten moeten ontzettend hoog zijn. Daarna werd de typische (zoete!!) taart aangesneden en dit, tezamen, met een groot glas fris maakte deze avond compleet.
Op maandag begon de dag met een nieuwe lerares en dus weer een ander soort les. Ik ben blij dat dit de laatste dag was dat we aan 1 soort verleden tijd werkten en ik daarna kon beginnen aan de volgende verleden tijd. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen.. Toen ik op maandag thuis kwam voor lunch werd er een blender aangezet in de keuken en ik wachtte vol spanning af. Naast sla, tomaat, rijst en bonen lag er een bruin prutje op mijn bord. Volgens de kok zou het restvlees moeten zijn. En als ik zie hoe hier “goed” vlees eruit ziet, wil ik liever niet weten wat hier als restvlees bestempeld wordt. Nadat ik de meest twijfelachtige stukjes eruit heb gevist, heb ik het pittige spul toch maar snel naar binnen gewerkt.
Hierna gingen we op, natuurlijk veel te kleine, fietsen door stukjes bos/oerwoud en verschillende vissersdorpjes. Dit was erg leuk en eindelijk een beetje sportief! Bij terugkomst dacht ik een vriendin uit Rotterdam te zien lopen op straat in Granada. Stijgt de hitte naar mijn hoofd hier?
Op dinsdag at ik mijn eerste vegetarische lunch! Ik krijg steeds vaker salade naast de (hier) geprefereerde pasta, rijst en aardappels. Dat schijnen ze hier ook als een groente te zien. Ook hoorde ik over het geweldige bedrag dat de kerk heeft opgehaald om projecten hier te steunen waar ik aan ga meewerken. Ik was er helemaal ondersteboven van en wil iedereen graag op deze manier bedanken. Jullie gaan zeker horen én zien waar het terecht komt! Na het horen van dit nieuws vertrok ik enthousiast naar de grootste dierentuin in Nicaragua. Het was mooi opgezet maar er waren vooral veel dieren te zien die in Nicaragua zelf leven. We hebben dan ook heel wat vogels bestudeert..
Woensdag bereidden we nog een traditionele lunch op de school. Na heel wat werk met vreemde acties. Zoals bijvoorbeeld het koken van bananen of het toevoegen van tortillas aan een soort zuur samen met kip en groenten om het vervolgens te koken. Het resultaat was overigens heerlijk! In de avond zag ik vol vrees wat pannen met een donkere vloeistof op het fornuis staan, maar Bosco (hij kookt elke avond) maakte gelukkig wat anders als avondeten. Het is altijd weer afwachten wat je voor geschoteld krijgt en ik heb een foto van een avondmaaltijd toegevoegd om jullie een beetje een idee te geven. Het bleek toch dat ik gelijk had en nog geen last van waanbeelden heb, dus gingen we deze avond wat drinken met de NL'se groep plus mijn vriendin en haar zus. Dit was een gezellige avond tot we naar huis liepen. We dachten ondanks waarschuwingen naar huis te kunnen lopen, toen een jongen op een fiets het tasje van een vriendin kapot trok en er heel hard vandoor ging. Even was er paniek maar de mensen hier zijn erg behulpzaam. Er vlogen meteen wat mannen achteraan, zonder resultaat overigens. De vrouwen belde de politie op en zo zaten we om 12 uur nog steeds op het politiebureau. Hier konden ze verder ook niet veel doen. We zijn blij dat we er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen en hebben meteen beloofd altijd een taxi te zullen nemen na zonsondergang. De Nicaraguanen leven erg mee maar geven ook aan dat de politie niets doet en dat je het moet accepteren. Het hoort bij het leven hier en ze worden zelf ook vaak genoeg bestolen. Het is zaak zo min mogelijk mee op straat te nemen. Na een nacht vol adrenaline stond er de volgende dag een uitstapje naar Caterina op het programma. Hier hadden we Spaanse les met een prachtig uitzicht op de meren en de stad Granada. Na een lekkere lunch keerden we terug en de rest van de middag was gevuld met het regelen van wat laatste dingetjes want morgen vertrekken we naar San Juan del Sur! Hier hopen we heerlijk te relaxen aan het strand. Want naast het feit dat het ontzettend leuk is wat we hier allemaal doen, zijn de weken ook erg vermoeiend. Volgende week begint hier de kerstvakantie maar dan heb ik gewoon taalles. De week erop heb ik waarschijnlijk wel vrij, voordat ik aan mijn stage begin.
PS. Zin in een vrolijk kerstmuziekje? Bekijk dan de video!