Vliegtickets, afscheid en kakkerlakken!

Deze week is het vliegticket richting Nederland alweer geboekt. Maar wees niet bevreesd ik vlieg pas terug op een van de eerste dagen van Juni. De komende twee maanden loop ik nog stage, daarna ga ik een maand naar het noorden om daar vrijwilligerswerk te doen en daarna zal ik langzaam afreizen naar Costa Rica. En dit ga ik allemaal zeker niet alleen doen! Op het moment staan er namelijk al 3(!) bezoekjes vanuit Nederland gepland. Als het allemaal mag gaan zoals gepland dan krijg ik nog twee bezoekjes tijdens mijn stageperiode en ga ik ook die mooie reis in Costa Rica niet alleen beleven. Je zou bijna niet meer naar Nederland hoeven terug te keren met al die leuke Nederlanders die hier naar toe komen!

Deze week ging een beetje langs me heen aangezien ik me niet heel optimaal voelde. Misschien een beetje te veel informatie maar aangezien bijna alle studenten hier parasieten op doen zou het zomaar daar aan kunnen liggen.. Toch meer eens achteraan gaan volgende week. Hoewel jij nu misschien denkt dat dit een heel vies onderwerp is, zijn ze daar hier erg open over. Toen ik aangaf dat ik me niet goed voelde, kwamen mijn collega's direct met de voorspelling dat ik een parasiet zou hebben en een kuurtje moest gaan halen. Toen ik vervolgens aangaf dat ik nog nooit zo'n kuurtje had gebruikt, werd het gesprek pas vreemd voor hen. Waarom had ik nog nooit zo'n kuur gedaan? Hoewel ik hen probeerde uit te leggen dat in NL mensen in het algemeen geen parasieten krijgen, wilden ze me niet geloven. En nadat ze even hadden gezocht op internet op de volgende termen: “Alle mensen hebben parasieten”, heb ik mijn ongelijk maar toegegeven. Je hebt het al door, het was weer een gezellige en prima week!

Afgelopen weekend begon goed met een avondje dansen en vervolgens een dagje bijkomen aan het zwembad. Daarnaast douchte ik dagelijks met een gigantische kakkerlak omdat ik telkens vergat dat die in mijn douche leefde tot het moment waarop ik weer in de douche stond. Snap je het probleem? De werkweek verliep vrij rustig aangezien ik veel tijd op het kantoor heb doorgebracht. Hoewel, er wel een incident was waarbij mijn baas me opdroeg een site te hacken voor hem. Toen ik dit weigerde dreigden ze om mijn (bank)accounts te hacken. Wat een grappenmakers. Jaja, blijkbaar wordt ik nu ook al betrokken bij sommige inside jokes! Ze vinden het natuurlijk juist leuk om mij belachelijk te maken. Aangezien dit de laatste week was van een groepje té leuke meiden gingen we gisterenavond nog uit eten en het plekje in. Gezelligheid tot in de late uurtjes! En omdat het dit weekend het laatste weekend is van weer anderen gaan we voor wat dagen naar het strand bij San Juan del Sur. Zo heb je altijd een goed “excuus” om wat leuks te gaan! Ik krijg binnenkort weer wat nieuwe huisgenoten dus ben daar ook weer erg benieuwd naar. Maar genoeg over mijn week, ik zou graag een algemene observatie met jullie willen delen!

Zoals velen van jullie waarschijnlijk al wisten of vermoedden leven er heel wat mensen in armoede in Nicaragua. Volgens de United Nations World Food Programme leeft 76% van de populatie van Nicaragua van minder dan $2 dollar per dag. Nu woon ik zelf niet met Nicaraguanen samen die in deze mate van armoede leven waarin het overgrote gedeelte van de bevolking wel in leeft. Maar zelfs als men genoeg geld heeft om dagelijks 3 keer een maaltijd op tafel te zetten dan is het alsnog werken om te overleven. In het algemeen is het lastig om geld sparen, de meeste mensen hebben niet eens een bankrekening. Hierdoor kan je natuurlijk door ongunstige omstandigheden in de problemen raken en dan is er geen (sociaal) vangnet om je op te vangen. Natuurlijk is er ook een groep Nicaraguanen die relatief gezien heel wat geld hebben. En hoewel deze gezinnen misschien boodschappen kunnen doen in de duurdere supermarkten hebben ze 1 ding gemeen met de groep Nicaraguanen die minder welvarend zijn:
Hun leven, veiligheid en toekomst zijn een stuk onzekerder dan die van ons. We hebben het als er weleens over dat we erg dankbaar zijn dat we in Nederland geboren zijn en ons zoveel mogelijkheden en zekerheden gegeven zijn. Het moet goed fout gaan voordat jijzelf of de mensen om je heen niet meer voor je kunnen zorgen. Hier is de gezondheidszorg erg beperkt en zie je als je op straat loopt heel wat werkende en aan lijmverslaafde kinderen, dronken mensen en mensen met psychische problemen.
Daarnaast vertrouwen de mensen hier niemand, ook elkaar als “landgenoten” niet. Er worden zeker niet alleen toeristen overvallen. Het maakt niet uit of je arm, rijk, toerist of oudere bent, als ze iets willen dan nemen ze het. Als je hier een gesprek hebt met de gemiddelde Nicaraguaan dan zal deze je vertellen dat de politie niets doet. Wij moeten natuurlijk aangifte doen in het geval van een overval voor verzekeringszaken maar aangezien dat hier niet aan de orde is worden de schouders na zo'n vervelende gebeurtenis opgehaald en gaat het leven verder.

Maar wat mij zo raakt is hoe de Nicaraguanen in het leven staan. Zo zijn ze altijd, zonder enige afgunst, geïnteresseerd naar je leven in Nederland, in je vakanties en naar je bezigheden van afgelopen weekend (die vaak heel wat activiteiten bevatten die zij niet kunnen doen). Ze verbazen me elke dag weer met hun vrolijkheid, openheid en hun geïnteresseerde en flexibele houding. Zodra je wat meer begrijpt van de gang van zaken hier, zie je in hoe zorgzaam Nica's in het algemeen zijn. Ze laten zich niet snel uit het veld slaan en staan, misschien wel noodgedwongen, erg positief in het leven.
Nu bereikte me een tijdje geleden een preek waarin werd verteld dat je als mens je, je tentharingen beter niet te vast in deze wereld kan slaan. Naast dat deze uitspraak een religieuze betekenis heeft, kan je het denk ik ook zien als die zaken in de wereld waar we ons geluk en blijdschap van laten afhangen en ons zorgen over maken. Soms lijkt het alsof we als mensen ons best om ons leven vast te pinnen op oppervlakkige feiten en prestaties om zo zekerheid en geluk voor onszelf te creëren. Veel resultaten hiervan zijn vooral dingen die we kunnen laten zien aan de buitenwereld. Maar als ik dan hier kijk, naar de mensen om me heen, die heel wat minder status en bezit hebben. Dan kan ik ze alleen maar benijden om de zorgeloosheid en vrijheid waarmee ze in het leven staan. Ze pinnen hun tentharingen niet angstig vast in deze wereld, ze leven hun leven niet om indruk op anderen maken of om zichzelf te bewijzen en gunnen elkaar al het geluk en succes in de wereld. Ze leven hun leven echt van dag tot dag. En hoewel ik dankbaar ben dat ik dat niet hoef te doen, ik ben nu eenmaal in de positie dat ik aan een toekomst kan werken en denken, toch leer ik hier op mijn eigen manier om met de dag te leven! Hoe heerlijk is het om op het einde van de dag te kunnen denken: wat vandaag niet is gekomen, komt vast morgen wel. Om vervolgens een schommelstoel buiten te zetten en dan gezellig samen de boel de boel te laten!
Fijn weekend allemaal en veel plezier met alles en met, al is het maar voor even, de boel de boel te laten!