Een onvergetelijke vakantie!

De vakantie zit er weer op en nadat ik vandaag de familie weer op het vliegveld heb gezet, was het alweer tijd om mijn visum te verlengen. Je zult begrijpen dat het een dag met dubbele gevoelens was. Als je dat niet begrijpt zal ik eerst even vertellen wat een mooie dingen we samen hebben mogen beleven in de afgelopen weken. Vorige week zondag begon ons avontuur dan eindelijk. Ik stond bijna te springen voor het raam bij de gate en het was heel onwerkelijk om hen, om überhaupt mensen, hier te ontvangen. Alsof ze zomaar binnen kwamen vallen en zo weer zouden verdwijnen. Dit is eigenlijk ook precies wat er gebeurd is voor mijn gevoel..
Maandag en dinsdag liet ik Granada en de omgeving zien. We bezochten mooie plekjes in de stad, namen ruimschoots de tijd om bij te komen met een lekkere smoothie, cocktail of een andere traktatie en daarnaast maakten we ook nog een boottrip en een uitstapje naar Masaya. Er stond nog een bezoekje aan de vulkaan van Masaya op de planning maar die is op het moment nogal actief dus dat ging eventjes niet door. Ze hebben wel het huis gezien waar ik woon en ze hebben ook mijn gastfamilie en nog wat andere (lokale) mensen ontmoet. De eerste dagen hebben ze meteen lokale gerechten leren kennen én natuurlijk leren drinken uit plastic zakjes. Manou sliep bij mij in het huis en ze was haast niet uit onze hangmat en schommelstoelen te krijgen, wat natuurlijk ook heel begrijpelijk is. Ze zijn hier niet voor niets een vast onderdeel in het huishouden. Ook pakte ik meteen het pakketje met héél veel lekkers en leuke kaarten en brieven uit. Als het goed is, volgt er nog een persoonlijker bedankje maar bij deze wil ik alvast de mensen bedanken die iets naar deze kant van de wereld hebben laten vervoeren. Het was erg leuk om te ontvangen en het wordt erg gewaardeerd! Na enkele dagen zijn we doorgereisd naar Laguna del Apoyo, waar we heerlijk hebben gerelaxt ondanks de wat harde wind. Dit maakte het later op de dag redelijk fris maar volgens de rest van het gezin was dit toch wel “aangenaam”. De volgende dag vervolgden we onze weg naar Ometepe. Na zo'n 6 uur en 4 vervoersmiddelen verder stonden we dan op dit wat rustigere eiland. Het is wel een toeristische trekpleister maar als je de haven verlaat waar alle toeristen aankomen heb je dat daarna helemaal niet door. Onze scooter en wandeltochtjes kwamen we dan ook vooral giechelende inwoners tegen met of zonder kuddes vee. Vooral Manou vond het erg leuk om flink wat snelheid te maken op de uitgestorven wegen en op deze manier zijn we zijn het eiland overgegaan en hebben we stranden en een natuurgebied opgezocht. Het was leuk om te zien hoe de mensen gesprekken met ze probeerden aan te gaan. Als Nicaraguanen doorhebben dat je het niet begrijpt, stoppen ze namelijk niet. Ze gaan net zo lang door tot je reageert. Ook al is het maar een sÍ, no, knikje of glimlach. Dat is toch wel iets wat ik waardeer aan de mensen hier, als ze willen dan kunnen ze heel doortastend en standvastig zijn.
Nadat we de boottocht terug naar het vasteland overleefd hadden, begonnen we onze reis naar het noorden van het land. Nadat we weer heel wat verschillende bussen vanbinnen bewonderd hadden, kwamen we aan in Leon. Hier vonden we al snel een restaurant waar ze naast lokale gerechten ook Vlaamse frieten serveerden. Perfecte combinatie! In Leon hebben we ook weer wat kathedralen en markten bezocht. Ook stond er een mooie kanotocht door het mangrovebos op de planning en is er een duik genomen in de hoge golven aan het strand. Na Leon stond een bezoekje aan Esteli op de planning. Of eigenlijk een bezoekje aan Miraflor, het natuurpark ten noorden van Esteli. Esteli zelf zag er weer heel anders uit dan de andere plekken die ik tot nu toe had bezocht in Nicaragua. In het straatbeeld zie je net wat meer Westerse invloeden terug. Dit zou komen doordat het vooral westerlingen waren die de leiding hadden op de plantages die daar in de buurt gelegen zijn. Het was in Esteli al wat frisser en omdat we nogal laat op de dag aankwamen moesten we onze weg, de bergen in, met een pick-up vervolgen. We reden binnen 1.5 uur een nog kouder en nogal donker Miraflor in en kwamen toen aan bij onze “Finca”. We hadden een bamboehut mét buitendouche en een groter onderkomen. We sliepen hier heerlijk onder een dekbed en dat was toch wel echt nodig. De volgende dag begon fris maar het werd gelukkig al snel weer lekker warm. We werden hier ook voorzien van ontzettend verse maaltijden en al met al was het verblijf hier een belevenis op zich. Wandelingen leidden ons over bergkammen, langs veel akkers en door regenwoud. Ook hadden ze verschillende honden die ons vergezelden tijdens de tripjes. De tweede dag werden we in een mistige, vochtige wereld wakker en deze trok pas weer open toen we met de bus het park uitreden, het dal in. Deze dag reisden we weer helemaal terug naar Granada en het bleek een lange reis te zijn. Jullie kunnen ze nu alles vragen over het openbaar vervoer hier want ze weten nu ongeveer wel alle ins en outs hierover. Het begrijpen doen ze alleen nog niet zo... Want waarom wordt er om de 5 meter gestopt terwijl je ook bushaltes zou kunnen bouwen? Ook waren de processen van het wachten op bussen, het laden van deze bussen en de muziek en handel tijdens de busritjes, zowel een bron van verbazing als van irritatie zo nu en dan. In Granada hadden we nog een gezellige laatste avond en na een paar uurtjes slapen was het alweer tijd om naar het vliegveld te vertrekken. En zo'n afscheid zo vroeg in de morgen valt natuurlijk nooit lekker..
Nadat ik er zeker van was dat het vliegtuig vertrokken was, verplaatste ik me naar het bureau van de immigratie in Managua. Ik moest mijn visum laten verlengen en had al redelijk wat ernstige verhalen gehoord over dit proces. Dus ik was verbaasd dat ik binnen 1.5 uur weer vrolijk buiten stond. Het was mooi om te zien hoe de mensen elkaar in de rij te hulp schieten. Waar de een niet wist wat een paspoortnummer was, had de ander wel een pen vergeten om het formulier in te vullen. De man naast mij vertelde me dat hij zich altijd weer verbaasde over het feit dat mensen zo slecht voorbereid kwamen opdagen. We hadden een leuk gesprek en al snel pakte hij de kaart erbij en leerde ik hem alle Zeeuwse plaatsnamen uitspreken. Hier konden ze allemaal hartelijk om lachen en we waren dan ook redelijk snel aan de beurt voor mijn idee.
Toen ik Granada weer inliep kon ik me al niet meer voorstellen dat we hier met z'n alle gelopen hebben. Heel gek is dat. Ondanks heel wat tegenslagen, zo gaat dat in een onvoorspelbaar land als Nicaragua, heb ik ze denk ik heel wat van het land, de cultuur en de gang van zaken kunnen laten zien. Natuurlijk ervaar je het anders als je ergens op vakantie bent dan dat je ergens woont, daar had ik me wel een beetje in vergist. Ik was vergeten hoeveel indrukken ik de eerste tijd had en zij moesten daar in een iets sneller tempo aan wennen dan ik dat heb gedaan. En dat was ook een van de terugkerende ervaringen van de afgelopen weken. Het samenleving drukt zich uit op verschillende vlakken in een erg drukke manier. Het is druk op straat, veel (nachtelijke) geluiden, drukke muziek, drukke mensen, weinig privacy, etc. En dat dat zeker waar is, besef ik me nu weer even. Naar hun andere ervaringen mag je ze gezellig zelf vragen. We hebben in ieder geval de mooie en minder mooie kanten van het land gezien, in wat luxere hotels en basic hostels verbleven en we hebben de echte Nicaraguanen ontmoet en het, zoals altijd opdringerige, toeristenvolk. We hebben een vermoeiende maar zeker erg mooie tijd samen gehad en ik denk en hoop dat ik maandag weer klaar ben voor een nieuwe werkweek. Fijn weekend allemaal en weer bedankt voor het lezen. Het blijft bijzonder dat mensen mee blijven lezen en op die manier betrokken zijn! Voor de mensen die het interessant vinden: Ik zal binnenkort wat schrijven over de meisjesschool waar ik vrijwilligerswerk ga doen en de mogelijkheden waarop ik daar financieel ook tot steun zou kunnen zijn.